Κυριακή μεσιμερο-απόγευμα και αποφασίζουμε με το φίλο και αδελφό strgyzf να πάμε βολτούλα μικρή για να χωνέψουμε (τα παϊδάκια του strgyzf)...
Φτιάχνει ο καιρός βλέπετε και επιβάλλονται βολτούλες για να ξεπιανόμαστε .
Για κανένα 2ωρο το πολύ υπολογίζαμε μαζί με τα πίγεναι-έλα.
Ξεκινώντας από το ρέμα του Λευκόνα και ανεβαίνοντας για Μετόχι λέγαμε να βγούμε Βούτες και μετά να κατηφορίσουμε για Αϊ Γιώργη, ξεκινάμε όλο φόρα και με πολύ όρεξη .
Όταν όμως πριν από μια εβδομάδα έχει ρίξει το νερό που θα έριχνε όλο το φθινόπωρο και το χειμώνα μαζί τα ρέματα και οι όχθες έχουν αλλάξει δραματικά.
Τα ρυάκια έχουν γίνει ποταμάκια και τα αυλάκια έχουν μεταμορφωθεί σε χαράδρες.
Τα περάσματα έχουν χαθεί είτε από τη βλάστηση είτε από το νερό που έχει παρασύρει χώματα και πέτρες και έχει αλλάξει όλη τη δομή και τη μορφολογία του εδάφους.
Με το που φτάνουμε στη γούρνα πάνω από το Μετόχι, κατεβαίνουμε την κατηφόρα για τις Βούτες, καλά που δεν κατεβήκαμε με φόρα, ακόμα εκεί θα ήμασταν. Άλλο έδαφος τελείως.
Στο πρώτο ποτάμι που συναντήσαμε ήταν και το πρώτο κόλλημα.
Εκτός που το νερό είχε βαθύνει το πέρασμα κατά ένα μέτρο είχε κατεβάσει και ένα ογκόλιθο περίπου ενός μέτρου μέσα στην κύτη του.
(δεν βαριέσαι, εδώ είναι τα ωραία του enduro) λέμε......
Το περνάμε βοηθώντας ο ένας τον άλλο.
επόμενο εμπόδιο σε 20 μέτρα.(φωτο)
Πάλι με τη βοήθεια ο ένας του άλλου και βλέποντας να μην κάνουμε ο ένας τα λάθη του άλλου το ξεπερνάμε και αυτό.
Εκεί βέβαια άρχισαν να μυρίζουν κάτι φρέσκο-φαγωμένα παϊδάκια αλλά ας μην σταθούμε εκεί.
Μικρή στάση για νεράκι και ξεκινάμε πάλι.
Επόμενη δισκολία..... 15 μέτρα μετά...(φωτο)
Τα αυλάκια που είπαμε στην αρχή....
Βλέποντας οτι θα ήταν πολυ δυσκολο να το ανεβουμε ολο αυτο αποφασιζουμε βλοεποντας οτι ειχε κορδελες με χαραγμενη διαδρομή να ακολουθήσουμε αλλη διαδρονη (γαμγρμνγξθκβληηψδη).
Τι το θέλαμε;;;
ε;
Γιατί;
Που να ξέραμε ότι αυτές οι αλλαγές που είχαμε δει μέχρι τώρα δεν ήταν τίποτα σε αυτά που έπονταν;
Όσο κατεβαίναμε το ποτάμι τόσο περισσότερο προσπαθούσαμε να βρούμε πατήματα.
Τα περάσματα είχαν χαθεί απο το νερό που είχε κατεβάσει η βροχή. Σε μερικα σημεια εριχνα τη μιχανη και κατεβενα μετα και συνέχιζα .
Σε ένα σημείο όμως εκει που λέγαμε οτι δεν μπορεί να έχει και άλλο.... τα είδαμε όλα...
Όχι ρε ... δεν γίνετε αυτό....
-Δεν πάει άλλο , έχει καταρράκτη μετά .
-Τώρα;
-Τα αφήνουμε εδώ και τα παίρνουμε με ελικόπτερο;
-;;;;;
Αυτά είναι τα ωραία του enduro.
Δεν το μετανιώσαμε καθόλου την όλη φάση.
Η ομορφιά της φύσης μας είχε περικυκλώσει.
Ήμασταν μέσα στο ποτάμι περιτριγυρισμένοι απο δέντρα και τους ήχους της φυσης και το μόνο που δεν είχαμε ήταν δύναμη για να συνεχίσουμε και σήμα στο κινητό για να ειδοποιήσουμε καποιον να ερθει να μας παρει.
Αυτά ειναι τα ωραία του enduro ξαναλέω.
